Deze man maakte om het jaar een zelfportret terwijl hij steeds meer achteruit ging door Alzheimer.
Oke, ik heb een oma (nooo really?!) en ik ga heel eerlijk zijn. Het is een familielid waarmee ik nooit heel veel contact mee heb gehad, zo woont ze in het westen van het land, waar ik gewoon niet zo vaak kom. Een paar maanden geleden is Alzheimer vastgesteld bij haar, iets wat eigenlijk onze hele familie wel had zien aankomen.
Dit deed me terug denken aan de stage die ik liep in het bejaardentehuis en vandaag wil ik een stukje schrijven over Alzheimer en wat ik ervan vind.
In het bejaardentehuis hielpen wij bij de dagbesteding, het waren hele aardige mensen die daar werkten en om de dag kwamen daar (wellicht wat sikkeneurige) bejaarden.
Voor mij en mijn vriendin was dit heel spannend en eng, maar veel ouderen waren heel blij met ons, als pubers.
Er was één vrouwtje bij die om de kwartier vroeg: "Wanneer mag ik naar huis? Ik heb met mijn moeder dat ik om (die tijd) thuis moet zijn."
En toen ik dat voor de eerste keer hoorde, voelde ik echt een koude steek door mijn lichaam gaan. Ik kende haar niet en ze keek me steeds heel glimlachend aan. Ik weet niet wat ik zo erg vind, maar waarschijnlijk dat de begeleider wél moesten liegen om haar gerust te stellen.
Zo zeiden ze steeds: "Dit hebben we met uw moeder afgesproken", want wanneer ze zeiden dat haar moeder overleden was, moest ze heel hard huilen.
Ik vond het eng. Alzheimer. Het voelde zo onnatuurlijk en zo ver weg van mijn bed. Helaas is het iets wat in mijn familie loopt (aan mijn moeders kant: Vader op jonge leeftijd, moeder nu) en nu wil ik me niet gaan zorgen maken over iets wat nog zo ver weg is, of misschien wel nooit gaat gebeuren, ik vind het een vreselijke ziekte en ik zou willen dat er zo snel mogelijk een medicijn voor zou worden gevonden.
Het lijkt wel alsof je eerst oud wordt, waarna je weer terug moet naar je kindertijd.
Wat ik wel erg bijzonder vind, is dat mijn oma daadwerkelijk toegeeft dat ze Alzheimer heeft. En dat vind ik best wel knap. Nu wil ze er nog niet helemaal aan toegeven, wat ik wel kan begrijpen, maar ze zegt gewoon: "Het is iets wat ik heb en het kan niet anders."
Tja, ik vind dat toch wel mooi.
Tot schrijvens,
Floor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten