Ik ben gezakt

Hee!

  O nee. Ik besef mij nu pas dat deze twee berichten na elkaar niet heel logisch zijn, en ook niet heel vrolijk trouwens. Oke, voor wat verheldering: ik ben geslaagd voor mijn schooldiploma en gezakt voor mijn rijbewijs. Duidelijk? En doorrrr...

  Vreselijk. Zuur. Jammer. Naar. Meer woorden om mijn praktijkexamen-uitslag te beschrijven hoef ik niet te noemen. Natuurlijk, ik zou nog over kunnen gaan op wat minder beschaafde woorden, maar dat gaat Floor niet doen.

  Waar ging het mis? Tja. Nou. Op de eerste 500 meter. Ons CBR-gebouw (lees: een soort leegstaand kantoor) (lees: dit bedoel ik niet slecht, maar het is gewoon geen gezellig gebouw) (lees: 1 plant in de hoek en eng-grote foto's van blije mensen met motorhelmen) staat ontzettend dichtbij stoplichten. Het is in feite, "de stoplichten", het eerste, echte obstakel wat elk examenafleggertje tegenkomt.
  Ging het hier al mis? Ja, ja, inderdaad. Kijk, dit stoplicht had twee banen naar links. Een snelle baan, links-links, die op een goed moment ophoudt te bestaan omdat de mensen die links gaan staan vaak snel kunnen optrekken (of ervan overtuigd zijn) (of er gewoon plotseling belanden en niet goed nadenken, aka ik). En een slome baan, rechts-links, die gewoon eeuwig door blijft lopen tot tientallen kilometers verderop. Dit is de baan, als je lekker met de stoet mee wilt rijden, relaxt wil nadenken over je keuzes over het vervolg van je reis. Kortom: de baan die Floor had moeten pakken.
  Ik weet niet waarom, misschien was het de examinator die praatte over bosbranden in Frankrijk, of de woorden van mijn rijinstructeur ("neem altijd de buitenste baan"), of het meest waarschijnlijk een combinatie van beiden, maar ik ging vanuit de links-linkse baan naar de rechts-linkse baan. Maar omdat daar ook auto's reden, ging dat dus niet goed. De examinator pakten mijn stuur en zwaaide nog even naar het busje, "sorry man, dat we je bijna aanreden, maar hee, prettige reis nog"!
  Op dat moment, dat zwaaitje, wist ik eigenlijk al: het is over. Leuk, we zijn 2 minuten onderweg en HET LUKT FLOOR AL OM TE ZAKKEN. En op dat moment, lieve lezers, zijn er twee opties: je keert om en rijdt roekeloos terug naar dat lege kantoorgebouw waarna je nog maar een klam bakje thee uit de automaat haalt, of je houdt je kop op, rijdt door en doet je best.
  Tweede optie dus.

  De rest van de reis ging echt, maar echt, heel goed. Natuurlijk, ik schakelde één keer te snel door en reed misschien bij twee bochten iets over de lijntjes, maar geen grove fouten.
  Toen we weer terug waren bij het CBR-gebo... Uh... Lege kantoor, zette ik de auto neer (finaal naast het vak, ook een verbeterpuntje heheh) en zei niemand iets. We gingen zitten. "Ik moet je helaas teleurstellen, je bent gezakt".
  Oke, dacht ik. Maar toen, toen, zei hij dit (zijn letterlijke woorden) (oke niet letterlijk mijn geheugen is niet zo goed): "En je bent eigenlijk alleen gezakt om die allereerste situatie, de rest van de reis was prima en ik zag zeker een paar mooie situaties." En toen, toen, ging hij mij zelfs complimenteren over het feit dat ik EEN VRACHTWAGEN ZO GOED WAS GEPASSEERD.
  Ik zeg het nog maar een keer. Ik was dus gezakt, maar de man besloot meer tijd te besteden aan het uitleggen over dat wat ik goed deed, dan mij te betuttelen op mijn fouten. Het was een hele vriendelijke man trouwens, en het is natuurlijk reuzefijn dat hij mij voor de rest heel goed vond rijden, maar echt. Als iemand een gat had geboord naast mijn ietwat krakkemikkige stoel was ik er zo ingesprongen. Ik was dus gezakt, omdat ik in de eerste 500 meter een ingreep had (ik kon het lege kantoorgebouw nog zien)!
  Begrijp mij niet verkeerd, de fout was echt verkeerd en gevaarlijk en de ingreep was terecht. Maar hoe terecht het ook was (ik geef het toe jongens, echt), het is zo ontzettend verrottelijk zuur om op een zenuwfout op de eerste 500 meter te zakken.

  Nou. En hoe nu verder? Na een dagje snikken, geen eetlust (maar echt, niets smaakte, ik was heel heart broken) en het gevoel als een mislukkeling, begin ik langzaam aan te sterken. Dat is ook waarom ik deze lange post heb geschreven.
  De fout was verkeerd, de ingreep terecht en het zakken ook. Het is verrot om nu wéér te moeten wachten, oefenen en al mijn bijverdiende centjes linea recta weer uit te geven (terwijl ik zo mijn best doe, het lijk gewoon amper vruchten af te werken). Maar shit happens.
  Ik heb met mijzelf afgesproken dat als ik voor de derde keer zak, ik het maar even voor gezien houd. Maar tot dan, blijf ik proberen, en dan zien we het wel.

Tot schrijvens,

Floor