Ik houd niet zo van schelden. Zo. Het is eruit. Nee, om eerlijk te zijn, verafschuw ik het. Begrijp me niet verkeerd, ook ik ben zeker geen heilig engeltje die na elke "potverdorie" haar handen voor de mond slaat om vervolgens te roepen dat ik dat toch echt niet zei. Zeker niet.
Maar wanneer er dan toch een vervloeking uitfloept, voel ik me niet geheel tevreden.
Voor sommigen heeft het schelden of vloeken een helende werking. Het is simpel: je gooit al je woede eruit door middel van je vloekwoordenschat en de verheffing van je stem.
Voor mij echter, heeft het die uitwerking zeker niet.
Hoe dat zo gekomen is, is mij een zeer groot raadsel. Het is niet zo dat er bij ons thuis altijd op je vingers wordt getikt wanneer je maar iets van een "verdorie" laat horen. Integendeel, soms kan er in dit huis heel wat afgepiept worden.
Dat is eigenlijk zo op alle plekken. Schelden is iets wat eigenlijk de hele wereld doet.
Oh en ik kom liever niet over als een typische hipster die tegen de massa ingaat en lekker doet waar hij/zij zin in heeft. Maar vloeken, ik houd er niet van.
Waar ligt de grens? Eigenlijk is die er niet. Wanneer ik andere hoor schelden zeg ik hier zeker weten niks van. De ander moet zelf weten wat hij/zij over zijn tong laat rollen.
Ikzelf scheld liever niet met ziektes (nee, gewoon niet), godsnamen (onrespectvol) of woorden die bepaalde minderheden aan duiden (belachelijk).
Heel af en toe, wanneer ik mijn kleine teentje stoot bijvoorbeeld, schiet er nog wel eens iets uit. En dat is bijna altijd: Tja, laat ik het maar niet zeggen.
Tot schrijvens,
Floor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten