Mijn examens zijn afgelopen!

Hee!

  Heheh. Mijn examens zijn eindelijk afgelopen. Na bijna drie weken vrijwel non-stop leren en opgesloten zitten in een gymzaal met honderden medescholieren, is het klaar. Over. Done.
  "Goed," zou je zeggen, "dan is het nu tijd voor slapen, feesten en zuup'n." Naast het feit dat het "zuup'n" niet echt in mijn aard ligt, ga ik niet met zo'n ontzettend vrij, vrolijk en fijn gevoel de vakantie in.

  Ik ben altijd al een stresskip geweest, dat weet ik. Ik ben erg perfectionistisch en faalangstig, een onvoldoende is voor mij echt vreselijk. Dat komt omdat ik eigenlijk altijd mijn best doe en er is nog nooit een toets geweest waarvoor ik niets heb gedaan. Ik doe altijd alles om een zo'n goed mogelijk resultaat te halen en het doet zoveel zeer wanneer je daarvoor niet beloond wordt.
  Soms vraag ik mij af of andere leerlingen ook zo'n moeite hebben met onvoldoendes (lees: diggelende tranen en grote onzekerheid). Het lijkt dan ook gewoon alsof iedereen om mij heen toetsen en examens met de grootste gemak maken: "Goh, een 9... Alweer?"
  Nee, ik kan heel, heel, heel slecht tegen falen. Waar en hoe het is ontstaan is onduidelijk. Het zijn zeker wel een beetje de genen, maar ik denk ook dat het succes van anderen in mijn omgeving (want, let's be real, de VWO-omgeving waarin ik opgroei is slim, privileged en succesvol) een rol speelt. Als ik anderen succesvol zie zijn en mijn inspanning met een magere 6 wordt beloond is dat als een steek in het hart: waarom, al doe ik nog zo mijn best, krijg ik het niet voor elkaar om net zo goed te zijn als de rest?
  In bovenstaande zinnen staan natuurlijk al een aantal zeer verkeerde zaken. Je moet jezelf immers niet met de rest vergelijken, ik haal heus ook weleens 8'en en de waarom-vraag moet je eigenlijk ook niet stellen. Maar toch, wat ik ook probeer, lijkt de rest altijd beter, slimmer, sneller.
 
  Ken je dat fabeltje over de schildpad en de haas? Zo voel ik me. Ik ben de schildpad die erg veel moeite moet doen om succes te hebben, terwijl de andere hazen mij vrolijk voorbijspringen. En in dit geval, voelt het dan alsof ik keer op keer verlies (in tegenstelling tot de fabel).
  Mijn faalangst is dan ook niet de angst voor de gevolgen of een nieuwe situatie, maar echt voor het falen zelf. Ik zie het falen als een mislukking, als een teken dat ik nóg harder mijn best moet doen (terwijl ik vaak uren besteed aan mijn leer- en huiswerk).

  Ja jongens, ik weet ook wel dat ik het allemaal opblaas in mijn hoofd en ik weet dat ik wel een zekere variant van faalangst ken, maar het is gewoon fijn om het kwijt te kunnen. Wie weet denken anderen wel precies hetzelfde over zichzelf: in dat geval, hallo, welkom, bakkie thee?

Tot schrijvens,

Floor

P.S.
Wie zijn best doet, kent geen mislukkingen
en
Wie geen fouten maakt, heeft nog nooit iets nieuws geprobeerd