Mij kan je niet helemaal blij maken met een pretparkbezoek. Oke, dat klinkt heavy, maar ik houd niet zo van pretparken. Zo heb je al een keer kunnen lezen dat ik de achtbanen over de kop al-tijd oversla, omdat ik altijd zo zenuwachtig wordt dat ik misselijk begin te worden.
Liever zit ik in automatisch bestuurde autootjes die door een plastic wondertuin rijden. En dingen die over de kop gaan? Nooit van mijn leven. Nooit.
Aangezien ik dus echt het lef heb van een 3-jarige dacht ik dat het leuk zou zijn om wat pretparkverhalen met jullie te delen. Welkom schaamte.
Story 1 = Het ongeluk
Ik heb één keer een ongeluk gehad. Het was in de draaimolen. Dit is echt heel erg beschamend.
Het was een warme zomerdag. We waren in een klein pretparkje in Friesland. Veel hadden ze niet, maar wel een draaimolen, en ik had met mijn vriendin afgesproken dat we in alles zouden gaan. (Behalve een soort mega-snel-draaiend-ding-waarvan-je-gegarandeerd-misselijk-zou-worden.)Dus daar ging ik, op een rood geverfde tractor. De draaimolen stamde uit de prehistorie, zo zag ie er tenminste uit, en zoals ik al vertelde was het een warme zomerdag (= ik had een korte broek aan).
De tractor had een klein wieltje en een groot wiel en reed rondjes.
En toen gebeurde het. Mijn been bleef hangen voor het grote wiel die doorreed en mijn been bleef er een soort van half onderzitten.
Ik schreeuwde: "Aaah, stop!" En gelukkig stopte de draaimolen toen. Ik schaamde me natuurlijk dood en het deed echt heel veel pijn. Ik hield er een soort brandwond van over, als souvenir.
Nu ik er zo aan terug denk lopen de rillingen weer over mijn rug, brrrr.
Story 2 = De huilende foto
Je kent het wel: van die geweldige flits-fototoestellen die op zo'n leuk moment een foto maken. Ik heb een keer huilend op zo'n foto gestaan. Naderhand wist ik wel dat ik niet had gehuild, maar ik stond er met zo'n eind-van-de-wereld gezicht op, en ik heb het geprobeerd, maar het is me nooit meer gelukt om dat gezicht opnieuw te trekken. Nog beschamender: ik was 14 toen deze foto werd gemaakt. Veer. Tien.
Het gebeurde allemaal in De Vliegende Hollander. Een achtbaan in de Efteling. Ik zag de achtbaan vanuit buiten en je zit eerst een stuk binnen en gaat dan (via een hele snelle steile afdaling) naar buiten.
Hij zag er helemaal niet eng uit. Dat doe ik wel even, zei ik tegen mezelf.
Ik stapte vervolgens vol goede moed in het bootje en dat bootje dreef weg, dobberend, lekker rustig door wat rookkamers. Lekker relaxed.
Op een goed moment bedacht ik me dat "nu moet ie toch wel een keer omhoog gaan" en precies op dat moment vloog die supersteil omhoog met een noodvaart.
Toen kregen we een filmpje te zien van een doodskop, waarvan ik niks heb meegekregen.
Het enige wat ik kon denken was "Zo steil omhoog, nog steiler naar beneden. Dat gaat te snel. Ik moet wel. Ik ben bang. Ik wil weg." Dat gevoel van: ik kan niet meer terug. Dramatisch.
Het allerergste was nog wel dat je dus moet wachten, wachten tot je bootje naar beneden vliegt.
En nog erger was dat op dat moment de foto werd gemaakt.
Na die foto sloot ik mijn ogen en gilde ik "WAAROM DOE IK DIT?!" Waarop de achtbaan antwoorde met een leuke afdaling die zo tegenviel dat ik eraan dacht om het bootje uit te springen. Einde verhaal.
Story 3 = Mijn mooist pretparkervaring
Pretparken zijn niet mooi. Dat is gewoon zo. Dat was mijn inleiding voor dit verhaal. Belangrijkste rollen in deze story: een zee, een dagje weg en een reuzenrad.
Laat ik maar afsluiten met een leuke ervaring. Zo eentje, die niet in de richting gaat van horror. Het was in de zomervakantie, we waren bij onze oud-tante die vlakbij het strand woonde. In dat dorpje was dé jaarlijkse kermis (Lees: 1 reuzenrad, 1 zweefmolen en 1 kraampje). Mijn zusje en ik gingen in het reuzenrad en toen konden we het strand zien. Maar niet alleen het strand, maar ook de zon die onderging. Heel mooi. Ook dat liedje op de achtergrond "Er was een naaaacht" was perfect en prachtig op dat moment (duidelijk sarcasme hier)...
Dat waren mijn ultieme ondergangen alweer. Hope you liked it!
Tot schrijvens,
Floor
